🚥

ποτέ δεν ταξιδεύεις· πάντα φεύγεις

στο μπαλκονήσι

από τα έγκατα της γης στη ραθυμία του μεσημεριού. τα ρίχτερ μοιάζουν με μποφόρ το σπίτι με καράβι. και όπως κουνάει το κύμα το σπίτι απέναντι νησί στο πέλαγος κοντινό και μακρινό. σε ποιες ρωγμές το ζέπελιν βρήκε ουρανό και εξαφανίστηκε στο καταχείμωνο το καλοκαίρι.

αμνησία

δάγκωσε τη γλώσσα σου μη βρούνε λάθος στόμα οι λέξεις. 
και το φαρμάκι ακουστεί σαν μέλι. και κολλήσουνε εκεί.

👇

για να΄ναι όλα τόσο συμπαγή

κάτι έχει σπάσει 

÷

στα δύο ο κόσμος έξω από μίσος
αφού βρίσκεται μέσα μας μισός·
γίναμε ένα με το χάσμα που χωρίζει

τελειωμό δεν έχει

ούτε με βρόντο, ούτε με λυγμό. 

βαλσαμωμένα ονόματα συντηρούν τον κόσμο.

({·})

αν δεν γκρεμίσεις το σπίτι σου, πέφτει και σε πλακώνει