ένα γέλιο θα σας θάψει

στην πόλη που οι τοίχοι έχουν αυτιά και τα αυτιά σας τοίχους, ένα μικρόφωνο συνάντησε ένα σπρέι. φύγε από μένα μακριά, φοβάμαι μη βαφτώ- απ΄το μικρόφωνο ακούστηκε μη θαφτώ. και γέλασε το σπρέι.

αλκυονίδες

παγώνει ο χρόνος. λιώνουν οι βεβαιότητές μας πως για να υπάρχουμε υπάρχει. τα χνώτα μας στο τζάμι. ανοίγει το παράθυρο η μέρα. μια ηλιαχτίδα μάταια ψάχνει στο δωμάτιο να μας βρει. 

στάχτες

θα΄χαν σκορπίσει όλα
αν ήταν κάτι για να μείνει
στην άκρη του ματιού σου
θα΄χες κρύψει
όσα μεμιάς είχαν φανερωθεί
σ΄ένα τασάκι μ΄αποτσίγαρα
έσβηνε ή μέρα
τα στριμωγμένα μέσα σου
καπνός θα΄χανε γίνει
στο αναμμένο χέρι σου
νύχτα παντοτινή
στην πόλη αυτή της απουσίας
τα βήματά σου κυνηγώντας
άλλος θα επέστρεφες
στα βλέμματα των άλλων
θα΄χες φύγει
στους ίδιους δρόμους
άλλη εποχή 

🔖

το μάτι που ψάχνει 
                   το χέρι που πιάνει 
                                      το μολύβι που γράφει 
                                                             τη λέξη που λείπει

στόμα έχουν

αυτοί που στήσανε αυτί συνομιλούν με τη σιωπή.
κι αυτή ακούει πως μιλιά τα στόματα δεν έχουν. 

🏠

το σπίτι φόρεσε την πανοπλία του. βλέπουν έξω οι ένοικοι το χρόνο να κοιτάει απ΄τα γυμνά παράθυρα μέσα τους πώς γερνάν. 

👣

παρόντες στις ζωές των άλλων με τη ζωή τους απούσα