στάχτες

θα΄χαν σκορπίσει όλα
αν ήταν κάτι για να μείνει
στην άκρη του ματιού σου
θα΄χες κρύψει
όσα μεμιάς είχαν φανερωθεί
σ΄ένα τασάκι μ΄αποτσίγαρα
έσβηνε ή μέρα
τα στριμωγμένα μέσα σου
καπνός θα΄χανε γίνει
στο αναμμένο χέρι σου
νύχτα παντοτινή
στην πόλη αυτή της απουσίας
τα βήματά σου κυνηγώντας
άλλος θα επέστρεφες
στα βλέμματα των άλλων
θα΄χες φύγει
στους ίδιους δρόμους
άλλη εποχή 

🔖

το μάτι που ψάχνει 
                   το χέρι που πιάνει 
                                      το μολύβι που γράφει 
                                                             τη λέξη που λείπει

στόμα έχουν

αυτοί που στήσανε αυτί συνομιλούν με τη σιωπή.
κι αυτή ακούει πως μιλιά τα στόματα δεν έχουν. 

🏠

το σπίτι φόρεσε την πανοπλία του. βλέπουν έξω οι ένοικοι το χρόνο να κοιτάει απ΄τα γυμνά παράθυρα μέσα τους πώς γερνάν. 

👣

παρόντες στις ζωές των άλλων με τη ζωή τους απούσα 

🚥

ποτέ δεν ταξιδεύεις· πάντα φεύγεις

στο μπαλκονήσι

από τα έγκατα της γης στη ραθυμία του μεσημεριού. τα ρίχτερ μοιάζουν με μποφόρ το σπίτι με καράβι. και όπως κουνάει το κύμα το σπίτι απέναντι νησί στο πέλαγος κοντινό και μακρινό. σε ποιες ρωγμές το ζέπελιν βρήκε ουρανό και εξαφανίστηκε στο καταχείμωνο το καλοκαίρι.