Οι φίλοι συχνά
παραβιάζουν
πόρτες ανοιχτές.
Πάντα με αγάπη.
Γι αυτό άλλωστε
είναι φίλοι.
Λίγοι ακούνε.
Οι πιο πολλοί μιλούν.
Ψάχνουν για καταφύγιο.
Να επουλώσουν πληγές.
Μα πιο πολύ
την αγκαλιά μας ψάχνουν
κουρασμένοι.
Κάποτε χάνονται.
Εξαφανίζονται μεμιάς
διωγμένοι απ΄τη πολλή αγάπη.
Κι ύστερα να΄τοι
εμφανίζονται ξανά.
Να σβήσουν πάνω μας
αυτό το λίγο που τους καίει...
8 σχόλια:
Ελπίζω να είναι όλα καλά. Δεν είναι ολοι οι φίλοι έτσι. Το ξέρεις. Απλά στην εποχή μας οτι καλό ειναι και σπάνιο.
ΚΑΝΟΝΑΣ αυτό.
Το σπάνιο .. σπανίζει να το βρεις.
Θα συμφωνήσω οτι κάποιοι ψάχνουν για καταφύγιο. Δεν είναι απαραίτητα κακό κ αυτό όμως..
Καλησπέρα Ουτοπία μου,
Διακρίνω κάποιο παράπονο στην ανάρτηση σου ή μου φαίνεται;;; Να, καταλαβαίνω ότι πιο πολύ έχεις παρηγορήσει στη ζωή σου, παρά σε παρηγορήσανε.
very nice a blog :)
Έτσι κάπου δεν κάνουμε όλοι?
Άλλοι λιγότερο, άλλοι περισσότερο...
Την καληνύχτα μου
Εγω θα μείνω στην αγκαλιά που βρίσκεται σε κάθε πραγματικό φίλο/η για να μας ξεκουράσει...
Καλά, οταν είναι εκεί!...
Υγ Η μουσική όπως πάντα ωραία , δηλ. μου αρέσει!
Πανέμορφο το ποίημα αγαπητή.
Οι πόρτες γιατί είναι ανοιχτές;Μήπως αποζητούν μία τ΄τοια κατάστασή;Μήπως ανοίγουν όταν οι άμυνες προβάλουν αδιάβατες και όταν αυτές χαλαρώσουν τότε οι πόρτες κλείνουν;Και τότε ίσως γίνει μία παραβίαση με σκοπό και νόημα.
...μέχρι εξαντλήσεως των αποθεμάτων...
Αστέρια, μετάξι απαλό
αργά υφαίνουν
μετάξι λεπτό, χρυσό στο χρώμα
παρέα τους είναι.
Λεπτή, χρυσή, κλωστίτσα
όμορφα πάλλεται, κινείται.
την βλέπουν, την αισθάνονται
Ξένος μετεωρίτης, με ορμή την παίρνει
ταξίδι δέν είναι αυτό, όμορφο ταξίδι
ε ξ ο ρ ί α, είναι
σε ουρανούς αλλότριους,
άγνωστους και ξένους.
Στην θάλασσα πέφτει
τσακίζεται,
κολλά, γραπώνεται, αρπάζει
κομμάτια έγινε;
κομμάτι βράχου, αγκαλιάζει.
Απάγκιο θέλει.
Να σταθεί
στο βράχο εκεί.
Μισή έμεινε, λιγότερη
μικρή κλωστή
που τη χτυπά το κύμα
ΜΕΤΑΞΙ,χρυσή, θάναι!
Δημοσίευση σχολίου