Αντιδραστική κριτική: Θέλει την τέχνη υπεράνω των εγκόσμιων ενασχολήσεων με την οικονομία. Στην πραγματικότητα θέλει την τέχνη όχι βίαιη κι ορμητική αλλά απλή και ξεκούραστη, ένα οχυρό αταραξίας. Δε θέλει η τέχνη να οδηγεί, αλλά να υπάρχει απλά, κοσμώντας χαριτωμένα μια κατά τα άλλα άθλια και δύσκολη ζωή, ένα στολίδι που μοιράζει ανεφάρμοστη σοφία, που διδάσκει, αν κανείς έχει διάθεση να μάθει, που δεν απευθύνεται ποτέ στη μάζα (επικίνδυνη), αλλά μονάχα στο απομονωμένο άτομο.
Αλλά η τέχνη τινάζει τα δεσμά της. Χρησιμοποιώ τη γλώσσα της παροιμίας γιατί είναι μεγάλη και αληθινή. Η τέχνη δε θα υπηρετεί ό,τι πια δεν πιστεύει. Αν το κάνει δε θα ΄ναι πια τέχνη. Δε θα΄ναι πια τέχνη γιατί δε θα΄ναι πια αληθινή.
Η τέχνη σαν αλήθεια. Αν η αλήθεια-όραμα της τέχνης παρακινεί το κοινό να γκρεμίσει τους πύργους της καταπίεσης, να καταλάβει τα βιομηχανικά συγκροτήματα που τα κατέχουν οι κλέφτες της ζωής και του χρόνου, να πυρπολήσει το κοινωνικό οικοδόμημα και να το αντικαταστήσει με ελεύθερες κοινότητες που θα παράγουν για τις ανάγκες μας και θα δίνουν σε όλους την ευκαιρία να ικανοποιήσουν τις επιθυμίες τους, να καταστρέψει την εγκεφαλική και τη φυσική δομή των ίδιων των καταπιεσμένων εαυτών μας, αντί να μας αφήνει απλά ελεύθερους στη χρυσή φυλακή της περισυλλογής όπου σαπίζουμε επαναπαυόμενοι, ανίκανοι κι ανίσχυροι, τότε υπηρετεί μια λειτουργία: αλλιώς, είναι ευνοούμενη της άρχουσας τάξης που λάτρευε πάντα τη μεγάλη στοχαστική τέχνη, καίτοι αρνήθηκε τη βαθιά μελέτη- κάνοντας τη βαθιά μελέτη προσιτή μονάχα στους απομονωμένους ερημίτες, τους φιλόσοφους, τους κληρικούς, ή τους εστέτ- γιατί η βαθιά μελέτη θα μπορούσε να οδηγήσει σε μια συναίσθηση της αλήθειας, την οποία κανένας ηγεμόνας δεν μπορεί να αποδεχτεί και ταυτόχρονα να διατηρήσει την αυτοκρατορία.
Η τέχνη που δεν οδηγεί στη δράση: οινοχόος της καταπίεσης.
Julian Beck, The life of the theatre
Για τους θεατές της "Art Athina", "Βodies", κλπ, κλπ...
6 σχόλια:
αυτος που αφεθηκε να τον εξαπατησεις σε γνωριζει!
Το γνωρίζω ότι με γνωρίζει, moN_kouL...
Παραγνωριζόμαστε δλδ.
Κρατάει χρόνια αυτή η γνωριμία-κινδυνεύει να εξελιχτεί σε "αίσθημα"
:p :p :p
Πρός το παρόν κρατάω το:
μέσα στο μνήμα
δεν υπάρχει σήμα(μου φτάνει)
:)))
"Έλα Αγρινόοο... με ακούς; Ο Τάδε ο μακαρίτης είμαι βρε... ναι ρε 'συ,ναι... όλα καλά... τι καλά δηλαδή... κλεισούρα πολλή. Να σου πω βρε... είναι ένας φίλος σου εδώ και θέλει να σου μιλήσει... ναι... τώρα, στον δίνω... ... ... Χάροντα... χέη ... ψιτ, Χάρος... έλα... γρήγορα όμως, δεν έχω μονάδες".
Με έκανες και να γελάσω και να νοιώσω θλίψη με το σχόλιο. Ποιά τέχνη;
Είσαι τυχερός the Idiot Mouflon !
Βλέπεις, δεν είμαι ελεύθερη να αντιδράσω!!!
;)))
δεν εχω παρά να συμφωνήσω με το εξαιρετικό απόσπασμα από το βιβλίο του julian Beck ...στίς μέρες μας αμιγώς πολιτικό θέατρο εχω δεί μόνο από την Αριαν Μνούσκιν.. πρίν δύο χρόνια ειχε ταξιδέψει το "Οδύσσειες-Καραβαν Σαράι" σε όλο τόν κόσμο ΄με αφορμή τίς τραγικες ιστορίες των χιλιάδων λαθρομεταναστών που ξεβράζονται καθημερινά στην "πολιτισμένη"δύση....μιά συγκλονιστική παράσταση σε δύο μέρη ..
Τα γεγονότα του Δεκέμβρη(και όχι μόνο) μου θύμισαν τον Τζούλιαν Μπεκ κοκκινη κισσα - είναι το τρίτο(χμ)ποστ από το βιβλίο αυτό(το βιβλίο έχει γραφτεί το 1972!)
Όσο για την Αριαν Μνούσκιν,θα είχε ενδιαφέρον μιά παρουσίασή της σε κάποιο ποστ(ίσως μελλοντικά)
Καλή σου μέρα!
:)
Δημοσίευση σχολίου