6.6.12

sea θρου

άσπρα νησιά του αιγαίου ξαπλωμένα σε σελίδες συγκινητικές μιας καλλιεπούς αφήγησης έκαιγαν κάτω από τον ήλιο, ενώ μεσήλικες αρσενικοί ολοκλήρωναν με επιτυχία την ανάγνωση στην αμμουδιά και μίλαγαν με στόμφο, έτσι όπως κάνουν οι αυθεντίες των γραμμών και των γραμμάτων,  αυξάνοντας τις λίστες των ευπώλητων. και είναι ό,τι πρέπει για να πεθάνει κανείς από ηλίαση, απλώνει τα φτερά του το όνειρο, αποδημεί η λέξη από το χαρτί και να, βυθίζεται, σκιά μεταναστευτικών πουλιών η ανάγκη μας και μεγαλώνει.
ξένοι μη μας αφήνετε μόνους με τους έλληνες, 
από τη μεριά της θάλασσας ακούγονταν οι βάρκες.

3 σχόλια:

the Idiot Mouflon είπε...

Υπάρχουν και χειρότερα!

Utopia είπε...

έλεος!

e είπε...

Πόση καλοσύνη
Γύρω μου κι εντός
Από του παντός
Τη μεγαλοσύνη

Βάρκα με προσμένει
Μ΄ανοιχτό πανί
Κι οι εφτά ουρανοί
Πάνω μου ανοιγμένοι

Μόνος! στο πλευρό μου
Σύντροφο πιστό
Πήρα τ΄όνειρό μου…

Τραγουδώ βαθειά μου:
Σε ψιλή κλωστή
Έχει κρεμαστεί
Κι η στερνή χαρά μου

(χορωδία)