κομπανιέρο ντελ άλμα

θα΄λεγες έπεσε ο θόλος του ουρανού

τίποτα να μην είναι στη θέση του

κι όλα περίεργα να ταιριάζουν

με λέπια και φτερούγες η μέρα

σ΄ένα μικρό δωμάτιο αναπνέει

καπνό από στριφτό τσιγάρο

ανάμεσα σε λάφυρα

σε κάθε θρόισμα

σε κάθε τρίξιμο

πρόσωπα που χαμογελάνε

οικόσιτο μέσα στα ερέβη 

η πείνα σου ΄φαγε το σώμα

μια ζωή κονσέρβα

τι σημασία έχει

που τρέφεις πάντοτε

το μεγαλύτερο έρωτα

γι΄αυτήν

έτσι όπως πας να την ανοίξεις κόβεσαι

"οικόσημο ανεξίτηλο στο δέρμα"

έξω στο δρόμο ένα παιδί

σε πείσμα των κυμάτων

αντί να τρέχει πλέει

βρεγμένο κάτι κρατάει στο χέρι

γιογιό χωρίς σπαγκάκι

χωρίς κορδόνι σβούρα

στεγνώνεις κάπου στα ερτζιανά τρέμοντας

ηχώ ακούγεται

η κοινωνία up έχει;

μοιάζει με σκηνικό θεάτρου

το πλακάτ είναι ψηλά που περιμένει