ρυμοτομίες της μέρας

σε ύφανση πυκνή τα σύννεφα στον ουρανό 
κεντάει ο ήλιος

κι ήρθε η μέρα που δεν ήρθες

σαν χαλασμένο δόντι σφραγίζεται η πόλη

βρεθήκανε μετά από καιρό  όλες οι μέρες
σε μια φωτογραφία στιγμιαία που χάσαμε

έτσι όπως κόβονται μία μία μεταξύ μας οι κλωστές 

να δούμε τώρα με τι πανί θα τυλιχτούμε

με μετέωρο βλέμμα στο κοινό κενό
για το ελάχιστο πάντοτε φως
πολλαπλάσιο νύχτας σκοτάδι

ανοίγει σαν βεντάλια κάποτε ο κόσμος κι ανασαίνεις

στις λέξεις νότες και στα δάχτυλα σιωπές

ω τι ωραία μέρα να πεθάνει ό,τι δεν ζει προτού μας αφανίσει