31.12.19

στάχτες

θα΄χαν σκορπίσει όλα
αν ήταν κάτι για να μείνει
στην άκρη του ματιού σου
θα΄χες κρύψει
όσα μεμιάς είχαν φανερωθεί
σ΄ένα τασάκι μ΄αποτσίγαρα
έσβηνε ή μέρα
τα στριμωγμένα μέσα σου
καπνός θα΄χανε γίνει
στο αναμμένο χέρι σου
νύχτα παντοτινή
στην πόλη αυτή της απουσίας
τα βήματά σου κυνηγώντας
άλλος θα επέστρεφες
στα βλέμματα των άλλων
θα΄χες φύγει
στους ίδιους δρόμους
άλλη εποχή 

2 σχόλια:

Μπούρμπουνας είπε...

Απουσία και έλλειψη.
Αυτά που μας αδειάζουν μα με κάποιο τρόπο μας γεμίζουν.

Utopia είπε...

ε,ναι