𐩕

παίρνουν οι δρόμοι

τους ανθρώπους απ΄τα σπίτια

τους σηκώνουν ψηλά

πάνω από τις σκιές τους

τα ρούχα τους

τσαλακωμένα στα καθίσματα

κάποτε υπήρξαν

σώματα διπλωμένα

στη στάση του λωτού

άλλοτε πάλι

στη στάση των λεωφορείων 

ανθισμένα χίλια πέταλα

βρίσκουν

τον εαυτό τους μαραμένο

το μέλλον προσπερνάει

περιμένοντας

ο χρόνος να περάσει

στα πόδια εδώ

του κόσμου

σώματα αγαπημένα

ξένα σώματα

μαζί σου είναι

κι όταν φεύγουν