101214

πυκνή ομίχλη των βλεφάρων ν΄ανοίγεις περάσματα στην πόλη που αγάπησες γούργια κειμήλια και φυλαχτά που έχασες και χάθηκες σούρουπο άρχισες να σουρώνεις τόσες και τόσες συμπυκνωμένες στιγμές αραιώνει ο κόσμος στο δρόμο το βλέμμα σου τζάμι ένα παράξενο πράγμα να μην είναι βροχή πώς έγινε και βρέθηκες εκεί να ψιχαλίζεις δάκρυα κάθετα στο σκοτάδι αχόρταγο τρώει από μέσα κάθε κλειδί 28 πόρτες μετράς πίσω απ΄τον φράχτη για κατεδάφιση σπίτι σ΄αδειάζει στην κάμαρα δίχως λέξεις πια σ΄ένα γύρο θανάτου στα αχανή ο κήπος της καρδιάς σου τον κατοικούν πουλιά σίστα μίμι προσοχή χρώματα χύθηκαν        γλίστρησε  ο  ουρανός  απ΄ την  οθόνη