⬎

στραβώνουν κάποτε. ξεραίνονται στον ήλιο. σκεβρώνουν απ΄την υγρασία. με τον καιρό μαθαίνουν να ξεχνούνε. και θυμούνται. πως άλλοτε μιλούσαν. από μια λέξη πιάνονται. κρέμονται στη σιωπή. αλλού κοιτάνε. έτσι όπως αιωρούνται. κάνουνε πως δεν βλέπουν. μια ζωή.

☲

κυοφορώντας δειλινά

σε ασπρόμαυρες εμφανίσεις

η επικάλυψη δεν είναι σοκολάτα

θα σε πάρει μαζί της

καθώς φεύγει η θάλασσα

να χαθείς στο βυθό

των ματιών της

μες στο καλοκαίρι

που έρχεται ανυπόμονο

στα χείλη ενός παιδιού

σαν παγωτό που λιώνει 

|χρόνια τώρα|

είχε πιαστεί από κάπου κι είχε κρυφτεί. μέσα στο στόμα είχε σφραγίσει όλες τις ειδήσεις. πήγαινε να μιλήσει κι άκουγε τη φωνή του εκφωνητή. είχε απαντήσεις σε ό,τι δεν είχε ρωτήσει. εκεί που τα παράτησε είχαν βρεθεί. μέσα στο τίποτα κινούνταν με βιασύνη. τα είχε ξαναζήσει, θυμήθηκε λίγο πριν χαθεί. ίδια δεν ήταν, είπε θα τα ξαναζήσει.

όπως και δήποτε

και η ζωή

που ό,τι δεν χώνεψες

μεταβολίζει

είπες

μέσα σου ο κόσμος θα είναι

και θα είσαι εκτός 

𐩕

παίρνουν οι δρόμοι

τους ανθρώπους απ΄τα σπίτια

τους σηκώνουν ψηλά

πάνω από τις σκιές τους

τα ρούχα τους

τσαλακωμένα στα καθίσματα

κάποτε υπήρξαν

σώματα διπλωμένα

στη στάση του λωτού

άλλοτε πάλι

στη στάση των λεωφορείων 

ανθισμένα χίλια πέταλα

βρίσκουν

τον εαυτό τους μαραμένο

το μέλλον προσπερνάει

περιμένοντας

ο χρόνος να περάσει

στα πόδια εδώ

του κόσμου

σώματα αγαπημένα

ξένα σώματα

μαζί σου είναι

κι όταν φεύγουν

ανεμόσκαλα

έρχονται

φεύγουν

μένουν

πάντα

ίδια

στις σιωπές 

των λέξεων

στων δρόμων

τις στροφές

με δυσκολία

ανασαίνουν

μιλάνε

πάνω

στη φωνή τους

λόγια 

του αέρα

πέφτουν

από τα σύννεφα

ηχεία

της νύχτας

χαλασμένα

δεν ακούγεται

κιχ