🥚

 

η ουδετερότητα και πλαδαρότητα της καθεστηκυίας τάξης

Δεκέμβρης

μήνας ισολογισμών των επιχειρήσεων

όμως η ζωή μετριέται και μετράει αλλιώς

ένρινο

ένρινο ν και μ όπως μύτη, γι΄αυτούς που ψάχνουνε στον τόπο ένα ρο υγρό κι όταν το βρούνε φευ! έχουνε πάντα τον τρόπο να (μας) κουνούν το δάχτυλο

({·})

αν δεν γκρεμίσεις το σπίτι σου, πέφτει και σε πλακώνει

υπό γωνία

ανακοινώθηκαν τα ονόματα των υποψηφίων.

ο γάμος στο κτήμα ήταν έτσι 

η κτητικότητα του γάμου αλλιώς.

υπάρχει πάντα μια ελάχιστη ανταπόδοση στο τέλος.

κινούμενο doogle της άνοιξης

 (σ)το κορίτσι απέναντι

να είσαι έξω και να κόβεις βόλτες στο Σύνταγμα να μη μυρίζει τριαντάφυλλα να στέκεται ο ουρανός αφίσα ξεφλουδισμένη στις άκρες να μοιάζουν παράταιρα τα σύννεφα να τρέχουν μαζί σου απ΄τα ανοιχτά παράθυρα προσωρινοί επισκέπτες να σε κοιτάζουν απ΄το δρόμο να φεύγεις να έχουν τα μάτια σου τα χέρια σου να έχουν δαχτυλίδια καπνού στην επόμενη γωνιά να κυκλώνουν τα άλφα αυτόχθονα νι να ξεβάφουν πάνω σου μ΄έναν αναγραμματισμό αν όπως άνοιξη· υποθετικά    υ π ά ρ χ ε ι

η ζωγραφική στους δρόμους

όποιος αγαπάει τον άι-βασίλη να τον πάρει στο σπίτι του!

«Πρέπει να φύγει», φώναξε η αδερφή, «αυτή είναι η μόνη λύση, πατέρα. Πρέπει να βγάλεις από το μυαλό σου τη σκέψη ότι αυτό το πλάσμα είναι ο Γκρέγκορ. Τα βάσανά μας οφείλονται στο ότι πιστεύαμε τόσον καιρό πως είναι ο Γκρέγκορ. Μα πώς μπορεί να είναι ο Γκρέγκορ; Αν το πλάσμα αυτό ήταν ο Γκρέγκορ, θα είχε καταλάβει από καιρό ότι οι άνθρωποι δεν μπορούν να συμβιώσουν μαζί του και θα είχε φύγει από μόνος του. Τότε δεν θα είχαμε ούτ΄εγώ αδελφό ούτε εσείς γιο, μα θα μπορούσαμε να συνεχίσουμε τη ζωή μας και να τιμούμε τη μνήμη του. Αλλά, όπως έχουν τώρα τα πράγματα, το πλάσμα αυτό μας κυνηγάει, διώχνει τους νοικάρηδες, φαίνεται πως θέλει όλο το διαμέρισμα δικό του και θα ήταν ικανό να μας στείλει να κοιμόμαστε στους δρόμους. Κοίτα μόνο, πατέρα», τσίριξε άξαφνα δυνατά, «ξαναρχίζει κιόλας!» 

Η μεταμόρφωση, Φ.Κάφκα

ας είναι

πληθυντικός ο ύπνος ο μετά τον έρωτα 
και απόλυτος κάθε φορά στον ενικό του
επικίνδυνο το θείον βρέφος της στύσης τα όνειρα

στήνει στον τοίχο όλες τις παραλλαγές τους

δικό του σώμα, χώμα και νερό
πες μου μια απ΄αυτές τις ιστορίες πάλι
μήπως και κοιμηθώ
μας γκάστρωσε αυτή η σιωπή  
σιγανό νανούρισμα 
μπορείς να δεις
αυτή η σιωπή είναι δεν είναι γκαστρωμένη

αραβουργήματα

σαράντα φορές τη μέρα θυμίζω στον εαυτό μου να αναπνέει.καλοπιάνω τις φλέβες και τις αρτηρίες.

πάλι

του χρόνου η πάλη γίνεται ορατή 

στην απειλητικά υψωμένη  γροθιά ενός ανθρώπου 

που τον ρωτάμε τι ώρα είναι

αποκωδικοποιητής

πρώτα εκείνη η γυναίκα ψάρι που έψαχνε τον αδερφό της, μετά ο άλλος με την πηρούνα που έλεγε ότι είναι ο βασιλιάς των θαλασσών και τέλος εσείς. πού θα φτάσουμε με αυτή τη ρεαλιστική προσέγγιση της πραγματικότητας;
           

Gambusia affinis

οι γλυκοαίματοι να προσέχουν τα κουνούπια και τα βαμπίρ!

γουργουρίζοντας

ΔΗνιαρρρ, 
η αντιμνημονιακή συνιστώσα έκανε τα νάζια της και έσπρωξε το Ψάρι σε μια προοδευτική κατεύθυνση. 
Ω! mega χαρά στην οθόνη!Φώτισε το δωμάτιο! 
Λένε ότι η γάτα δεν βλέπει χρώματα. Η σωστή στιγμή να την χαϊδέψεις είναι όταν τρώει.

σχέδιο Β

Εν κατακλείδι Φίφη, δεν μπορούμε πλέον να σε θεωρούμε πασιφιστή.
Και όμως είμαι. Αφού για μένα η ειρήνη δεν είναι το μέσο αλλά ο σκοπός.
Θέλω να πω και κάτι τελευταίο: 
στα νεκροταφεία στα οποία θα μας εναποθέσουν (sic!) δεν θα υπάρξει κανείς για να μας κλάψει: οι νεκροί δεν μπορούν να κλάψουν τους νεκρούς.

(O Φίφης διαβάζει  Günther Anders. Kαι ο Καμίνης στα βραβεία ποιότητας του γαστρονόμου της Καθημερινής. Στο Σκάι αδερφές μου, στο Σκάι.)

έκτακτη είδηση

     σαρκΑΣΤΙΚΟ το πολιτικό σώμα την ανθίστηκε εγκαίρως: 
         η αντιπροσώπευση είναι πολιτική αυτοαποξένωση.

cookies

ενθάδε κείται αυτός 
που ο λόγος του είχε το σχήμα των μεγάλων λουλουδιών
"μονάχα οι ονειροπόλοι υπερεκτιμούν τη δύναμη του λόγου"
μια τρυφερή απόχρωση στη φράση του
μου φάνηκε υπαινιγμός
ο ορθολογιστής δεν έχει καμία αυταπάτη
ο νους του υποταγμένος
όπως η σφαίρα στο όπλο
ένας κόκκινος καπνός σηκώνεται
κατόπιν εκπυρσοκροτήσεως
είναι ό,τι πρέπει να αφεθούμε να μας πάρει ο αέρας
κάθυγροι ακόμα από τα κύματα του ζόφου
σαν κι από κάπου αλλού να ακούγεται
ο γενετήσιος θόρυβος των ονείρων
δεν ξέρω πώς να το πω ακριβώς
πάντοτε η ίδια αντιστροφή
βγαλμένη από ενοχοποιητικά εγχειρίδια
αφού οι κραυγές δεν σταματούν ούτε μία στιγμή
και φτάνουν ταυτοχρόνως
από όλα τα σημεία του ορίζοντα.
______________________________________________

(μια φανταστική συνάντηση του Robert Desnos με τον Günther Anders-

σε μια κρίση αμνησίας)
______________________________________________

ύψιλον φι

                                          graffiti (Athens)

νομίζεις. δεν υπάρχει ταξίδι όταν έχεις σίγουρη την επιστροφή. θα πάει μακριά η βαλίτσα, μην ακούς τι λένε, το σωστό παπούτσι βοηθάει. η ευφορία δεν κρατάει για πολύ. με την εμφάνιση του σδοε, το ύψιλον εξαφανίζεται.

βασανισμένα χειρόγραφα

                   -όλος ο πόλεμος στηρίζεται στην εξαπάτηση-
                              Περί ορθοφροσύνης

πάνω κάτω και πλαγίως

στο πλάι της πλατείας υπάρχει ένα πηγάδι -
απ΄όπου και η φωτογραφία.

«Στην άκρη της αδειανής πλατείας με τις πολλές σειρές κολόνες είναι ένα πέτρινο πηγάδι. Από μακριά βλέπω μες στον κουβά του καθισμένο ένα μωρό. Τρέχω μπήγοντας άγριες κραυγές, μα ο κουβάς πέφτει με ορμή και χάνεται στα βάθη χωρίς να προλάβω να σταματήσω την αφηνιασμένη του αλυσίδα.
Απ΄όλες τις γωνιές της πλατείας προβάλλουν σε λίγο άνθρωποι αναστατωμένοι· τους εξηγώ με δύο λόγια τι είδα κι όλοι τρέχουν προς το πηγάδι κρατώντας ένα κύπελλο στα χέρια, για να γλυτώσουν το παιδί. Το νερό του πηγαδιού αδειάζει γρήγορα, το παιδί όμως δεν βρίσκεται πουθενά. Στο βυθό που αποκαλύφθηκε, γυαλίζει κατάμαυρος βούρκος. Χώνω κι εγώ τα χέρια μαζί με τους άλλους μέσα στη λάσπη και ψάχνοντας ξεθάβω μια λαμαρίνα. Την κοιτώ μια στιγμή κι ετοιμάζομαι να την πετάξω πέρα, μα ξάφνου ξεχωρίζω πάνω της μια μεγάλη σταλαγματιά λίπος. Το γνώριμο σχήμα αυτής της σταλαγματιάς ξυπνάει χιλιάδες πόθους που κουρνιάζαν στην ψυχή μου· σφίγγω απάνω μου τη λαμαρίνα, που τώρα την αναγνωρίζω καλά, και, διασχίζοντας βιαστικά την πλατεία, χάνομαι στα περιβόλια.»

Το πηγάδι

Το βάραθρο

Ε.Χ.Γονατάς

εκδ.στιγμή

στον τοίχο

                                    graffiti (Αθήνα, Κεραμεικός)

         το όμικρον έχει γίνει ωμέγα,
         έχει χάσει το σκοινί
         και το χειρότερο ξέρεις ποιο είναι;
         έρχεται καλοκαίρι.

damn it