δε μένει

στην ίδια αλυσίδα είμαστε δεμένοι

🥚

 

η ουδετερότητα και πλαδαρότητα της καθεστηκυίας τάξης

⏚

με τον φόβο να μην πέσει στο κεφάλι μας ο ουρανός,

έφυγε η γη κάτω απ΄τα πόδια μας

●|●

έρχονται τα σκοτάδια και φωτίζονται τα πρόσωπα 

⬎

στραβώνουν κάποτε. ξεραίνονται στον ήλιο. σκεβρώνουν απ΄την υγρασία. με τον καιρό μαθαίνουν να ξεχνούνε. και θυμούνται. πως άλλοτε μιλούσαν. από μια λέξη πιάνονται. κρέμονται στη σιωπή. αλλού κοιτάνε. έτσι όπως αιωρούνται. κάνουνε πως δεν βλέπουν. μια ζωή.

☲

κυοφορώντας δειλινά

σε ασπρόμαυρες εμφανίσεις

η επικάλυψη δεν είναι σοκολάτα

θα σε πάρει μαζί της

καθώς φεύγει η θάλασσα

να χαθείς στο βυθό

των ματιών της

μες στο καλοκαίρι

που έρχεται ανυπόμονο

στα χείλη ενός παιδιού

σαν παγωτό που λιώνει