20.1.09

Καλέστε την αστυνομία!

"Έκανα πράγματα που τους ήταν εξαιρετικά δύσκολο να αιτιολογήσουν. Έβγαλα με τη βία το καπέλο,το παλτό,τα γυαλιά μιας γυναίκας,φωνάζοντας:"Το βάρος της γούνας σου δε σ΄αφήνει να νιώσεις τις ανάγκες του λαού!"

Έκανα άνω κάτω όλη την αίθουσα,έβαλα την ανθρώπινη σχέση σε κρίση. "Με πιάνει απελπισία όταν σκέφτομαι το διανοούμενο να παίρνει πραγματικά μέρος στην πραγματική επανάσταση,όταν έρθει. Βρισκόμαστε στα πρόθυρα. Με πιάνει απελπισία με τον εαυτό μου!"

Εμείς το Λίβινγκ Θήατερ,κατηγορηθήκαμε για ολίσθημα στο φασισμό γιατί όσα κάναμε θεωρήθηκαν σαν ανακοπή της δημοκρατικής διαδικασίας όχι σαν άσκηση συναισθηματικής βίας,σαν χρήση φυσικής βίας-πέταξα το παλτό μιας γυναίκας μέσα στην αίθουσα,της το τράβηξα με τη βία απ΄τη ράχη της! Μιας γυναίκας! Γυαλιά! Πορτοφόλι! Προσωπικά αντικείμενα! Χτύπησα με θόρυβο τον τοίχο που ορθωνόταν ανάμεσά μας,επιτέθηκα στην ιδιοκτησία, ούρλιαξα την απελπισία μου,απελπισία που δεν μπορούσαμε να αγγιχτούμε,ν΄αγαπηθούμε,έστω να επικοινωνήσουμε ικανοποιητικά. Αλλά ο αμφιταλαντευόμενος διανοούμενος τα συγχέει όλα αυτά με το φασισμό. "Καλέστε την αστυνομία!" φώναξαν,γιατί οι διανοούμενοι δεν πεινάνε.

Και δεν καταπιέζονται. Και σαν αστοί που είναι,έχουν πάντοτε σαν διέξοδο την αστυνομία και,όπως λέει ο Ντουρούτι,όταν νιώσουν τη ράχη τους στον τοίχο,βρίσκουν πραγματικά διέξοδο στο φασισμό.

Οι διανοούμενοι μιλάνε με θέρμη για την ανάγκη τους για διανοητική ελευθερία αλλά τις περισσότερες φορές δεν τα καταφέρνουν να την αποκτήσουν γιατί δεν μπορούν να δράσουν-απευθύνονται διαρκώς στη δική τους τάξη,ελπίζοντας στην καλύτερη περίπτωση ότι λίγο από το "φως" τους θα σταλάξει από μόνο του κάτω,στις κατώτερες τάξεις.

Οι διανοούμενοι του "Θεάτρου των Ιδεών" λατρεύουν όλοι τον Αρτώ,αλλά όταν κάναμε το συμπόσιό τους Θέατρο της Σκληρότητας όπου ένιωσαν στο πετσί τους την προσβολή,το θυμό,το ψέμα,την υστερία,το παράλογο,τη μανία,την ορμητικότητα,το φτύσιμο,τη φυσική βία και την έκσταση,έκαναν αμέσως πίσω."

Julian Beck,"The life of the theatre",
Εκδόσεις Οδυσσέας

Καλέστε την αστυνομία, λοιπόν!
Επιστροφή στην ομαλότητα!
Μαλακές γούνες προστάζει φέτος η μόδα!

8 σχόλια:

island είπε...

Η ομαλότητα είναι το παν τώρα με την οινομική κρίση. Και επιδή δεν θέλουμε να διαταρχθεί η ομαλότητα δεν παρουσιάζουμε όλα τα στοιχεία. Έχουμε το δικαίωμα. Επιτηρητές της τάξης είμαστε άλλωστε. Την ΤΑΞΗΣ των ηλιθίων.

the Idiot Mouflon είπε...

Απών!

Utopia είπε...

ΟΜΑΛΟΤΗΤΑ:Δεν εξέτασαν ούτε έναν μάρτυρα,νησί!
Δες:Επιχείρηση:κουκούλωμα από την ΕΛ.ΑΣ.στην υπόθεση της Κ.Κούνεβα!

Πρέπει να ενισχυθεί η απάθεια!
Οι άνθρωποι κάνουν ό,τι μπορούν!

Utopia είπε...

Ηλίθιο Αγρινό,για τους απόντες...εδώ!

κοκκινη κισσα είπε...

ουτοπία ,είναι πράγματι
ετσι.
Φοβάμαι ότι είναι η ωμή αλήθεια.
και μόνο ένα μικρό έλάχιστο μέρος της διανόησης αυτό πού εξακολουθεί με επιλογή να μένει στο περιθώριο(πώς αλλιώς)θα είχε αντίθετη άποψη από αυτή πού περιγράφεις με το εξαιρετικό απόσπασμα.
Οι διανοούμενοι βλέπεις και πολλοί εκ τών "καλλιτεχνών" προτιμούν να ακίζονται περιφερόμενοι σε σαλόνια εξουσίας εξυπηρετώντας ίδιες επιδιώξεις.
Οχι όμως όλοι,ευτυχώς.
Η καραμέλα ότι ο καλλιτέχνης παίρνει θέση με το έργο του ,βολεύει πολλούς και πρέπει να σταματήσει κάπου.
Ο καλλιτέχνης πρέπει και επιβάλλεται να εχει πολιτική θέση και δράση και όχι να σιωπά .
ποιός το τολμά??(ρητορικό το ερώτημα)!

Utopia είπε...

Η ωμή αλήθεια και η βία της,κόκκινη κίσσα.
Γνωστές οι αντιδράσεις μερικών-μας γυρνάνε στα ίδια και στα ίδια.
Και όταν τα βρίσκουν σκούρα,καλούν την αστυνομία.
Νομίζουν πως...
ο κόσμος πλάστηκε για χάρη τους.
Aλλά...
Ο κόσμος πλάστηκε για όλους.

izydoor είπε...

είναι τόσο αστείοι που ορισμένοι από αυτούς μετά τη δολοφονία του Gregory λέγανε "πού είναι το κράτος; πού είναι η αστυνομία;"

τόσο τραγικό, αλλά και τόσο αστείο...

Utopia είπε...

Έτσι όπως τα λες,issipap!
Ο κυνισμός και η υποκρισία τους είναι διάχυτη.

Κλαυσίγελως...